عشق است و آتش و خون

داغ است و درد دوری

کی می توان نگفتن

کی می توان صبوری

کی می توان نرفتن

گیرم پری نمانده

گیرم که سوختیم و خاکستری نمانده

با دوست عشق زیباست

با یار بی قراری

از دوست درد ماند و از یار یادگاری

گفتی از روز سفر

گفتم از من مگذر

مجنون

لیلا

رفتی بی بال و بی پر

عكاس: محمدرضا كوثري

بِنارس یا بَنارَس (به اردو: بنارس) یا واراناسی شهری بر کرانه چپرود گنگ در جنوب شرقی ایالت اوتار پرادش هند است. این شهر از مراکز دینی عمده هندوان است و در نزد بوداییان و پیروان آیین جین نیز مقدس است. بنارس از شهرهای مهم تاریخی، فرهنگی و تجاری هند، و از مراکز قدیمی و مهم شیعیان شبه قاره هند به‌ شمار می‌رود. واژه بنارس، شکل دیگر واژه وارانسی است. برخی این نام را برگرفته از نام دو رودخانه ورونه و آسی می‌دانند، که پایه علمی ندارد. از دیگر نام‌های معروف آن کاشی است که ظاهراً از نام یکی از قبایل آریایی نژاد آن منطقه برگرفته شده است و به اعتقاد عموم مفهوم براق و درخشان دارد. در زمان اورنگ زیب شهر رسماً محمدآباد نامیده شد ولی با انقراض بابریاناین نام به فراموشی سپرده شد

عكس: محمدرضا كوثري

براي ديدن عكس‌ها روي بيشتر كليك كنيد

شهرگوا ايالت و بندری در حاشیه جنوب غربی هندوستان است. گوا شامل بندر گوا و شهر گوا کهنه یا شهر قدیمی گوا در فاصله حدودا ۴۰ کیلومتری آن می‌باشد .طبیعت گوا با تپه‌های به شدت سبز در کنار رودهای فراخ با کشتزارهای برنج، نخل‌های فراوان و سایر درختان گرمسیری جلوه بسیار زیبایی دارد. وسیع‌ترین سواحل و مراکز تفریحی ساحلی هند در گوا قرار دارد و این شهر سالانه از صدها هزار گردشگر داخلی و خارجی پذیرایی می‌کند. سواحل گوا، بی‌پایان بوده و آفتابی درخشان و فوق‌العاده زیبا دارند. ۴۵۱ سال حکومت پرتغال بر این منطقه، باعث شده که تمام شهرها و حتی روستاهای گوا فرهنگی خاص داشته باشند. نام گوا احتمالا تلفظ پرتغالی یک واژه سانسکریت است که در حماسه ماهابهاراتا هم آمده. بندر گوا منطقه فوق العاده زیبایی است که سواحل شنی وسیع، زیبا، آرام و لذت بخشی دارد. طبیعت به شدت سبز، نخل‌های زیباترین سواحل و مراکز تفریحی ساحلی و امکانات مطلوب گردشگری با هزینه نسبتا کم از مهمترین عوامل جذب گردشکران به این منطقه است.

روزي‌خواهم آمد ، و پيامي خواهم آورد

در رگ‌ها ، نور خواهم ريخت

و صدا خواهم در داد: اي سبدهاتان پر خواب! سيب

آوردم ، سيب سرخ خورشيد

خواهم آمد ، گل ياسي به گدا خواهم داد

زن زيباي جذامي را ، گوشواره اي ديگر خواهم بخشيد

كور را خواهم گفت : چه تماشا دارد باغ!

دوره گردي خواهم شد ، كوچه ها را خواهم گشت . جار

خواهم زد: اي شبنم ، شبنم ، شبنم

رهگذاري خواهد گفت : راستي را ، شب تاريكي است

كهكشاني خواهم دادش

روي پل دختركي بي پاست ، دب آكبر را بر گردن او خواهم آويخت

هر چه دشنام ، از لب ها خواهم بر چيد

هر چه ديوار ، از جا خواهم بركند

عكاس: محمدرضا كوثري